|
dzielnica |
osiedle |
|
Biała,
Chłodna, Chmielna (nr 98-134),
Ciepła,
Dobrzańskiego,
Elektoralna (nr 24-28),
Grzybowska,
Al.Jana Pawła II,
Al.Jerozolimskie,
Kotlarska,
Krochmalna,
Łucka,
Miedziana,
Ogrodowa,
Pańska, Pereca, Platynowa, Prosta, Sienna,
Al."Solidarności", Srebrna, Śliska, Towarowa,
Twarda,
Waliców,
Wronia, Złota, Żelazna. |
|
 |
historia ulicy |
|
|
|
Ulica idąca od
Prostej do Żytniej. Przeprowadzona przed 1770 i
sięgająca od Pańskiej do Leszna, w tym roku
otrzymała nazwę Wronia, zaliczaną do tzw. nazw
ptasich, jak pobliskie Gęsia, Kacza, Orla. W
XVIII w. zabudowana była tylko przy rogach
Ogrodowej, Chłodnej i Grzybowskiej drewnianymi
domami i dworkami oraz browarami, których na
początku XIX w. było 5. W tym czasie między
Łucką i Pańską Wronia biegła jako wąska droga
wśród glinianek i zarośli, na pozostałym odcinku
szła wśród ogrodów. Przy skrzyżowaniu z
Krochmalną utworzył się mały placyk. W czasach
Królestwa Kongresowego zabudowano ją między
Grzybowską i Ogrodową przeważnie po stronie
zachodniej, nieparzystej, domami drewnianymi i
murowanymi. Odcinek między Prostą i Łucką biegł
łukiem wygiętym ku wschodowi. Jako ulica
peryferyjna szła wśród pól i ogrodów i pozostała
nie brukowana przez znaczną część XIX w. Dopiero
w 1864 wybrukowano ją kamieniem polnym. Przed
1875 została przedłużona na południe do
Srebrnej, a ok. 1880 w kierunku północnym do
Żytniej. Przed 1875 zabudowana była od Leszna do
Łuckiej przeważnie domami murowanymi, a od
Siennej do pl. Witkowskiego (późn. Kazimierza
Wielkiego) szła wśród pól uprawnych. W 1.
1880-1904 zabudowana była kamienicami o
brzydkich fasadach i o licznych mieszkaniach,
przeważnie nie skanalizowanych, oraz niewielkimi
fabrykami. Zamieszkiwała ją głównie ludność
robotnicza, zatrudniona w fabrykach Woli;
podczas rewolucji 1905 W. była terenem akcji
bojowych. W 20-leciu międzywojennym zabudowa nie
uległa większym zmianom.
anons z 1938 roku
Podczas ostatniej wojny
zwłaszcza w 1944, została zniszczona prawie
całkowicie, z wyjątkiem domu przy narożu
Pańskiej. W 1948 przecięła ją trasa W-Z. Część
ruin wyburzono, w 1969 zachowały się jeszcze
fragmenty murów ze śladami kul po egzekucjach
hitlerowskich. (wg.
Eugeniusza Szwankowskiego) |
|
barykada na Wroniej w okresie Powstania
Warszawskiego 1944 r. |
|
| |
|
|
