Reklama, informacja.
Warszawska strona, o warszawskich  ulicach, zabytkach, firmach, sklepach, restauracjach, galeriach i warszawskich ciekawostkach.

abc.warszawa@gmail.com      abc@warszawska.info

Firma

Reklama

Spis ulic

    Rynek 9

Rynek nr 9, hip. 39, kamienica Długoszowska (Dom Hermanowski). Zbudowana prawdopodobnie 1438 przez pierwszego znanego właściciela Hermana (sąsiad Wacław, Rynek nr 11, uczestniczy w budowie wspólnej ściany; relikty najstarszych murów w przednim trakcie). Następnie należy do jego spadkobierców, a od 1501 przez półtora wieku do Długoszów. W tym czasie kilkakrotnie przebudowywana. W czasie głównej przebudowy w. XVI wykonano sklepienia piwnic wraz ze ścianą wzdłużną w trakcie przednim oraz schody z piwnicy, które zasłoniły wcześniejsze wejście z sieni do izby tylnej na parterze.

1578 i 1607 niszczona pożarami i odbudowywana przez Długoszów ze zmianą układu na trzytraktowy (poświadczony 1659 i 1669). Po 1655 własnością Aleksandra Gizy. W. XVIII należała m.i. do: Szampanich (1705), Franusse (Fracose, 1743), starosty różańskiego Reynharda (1754), później Rostki i Flaczkiewiczów. Zapewne w pierwszej połowie w. XVIII przebudowana na kamienicę czterokondygnacjową. W pierwszej połowie w. XIX częste zmiany właścicieli, m.in. od 1844 Dąbkowscy i spadkobiercy, od 1867 Krugerowie, w 1930 Gajno. Remontowana 1925. 1928 polichromię fasady wyk. Karol Siciński.

Po zniszczeniu 1944 zachowane piwnice. Odbudowana 1952-53 wg proj. Mieczysława Kuzmy i Józefa Chodaczka, w nawiązaniu do stanu sprzed 1944, bez klatki schodowej (wlot do klatki pod nr 11). - Czterokondygnacjowa z mieszkalnym poddaszem, trzytraktowa. Fasada trzyosiowa. W przyziemiu odtworzony portal z pierwszej połowy w. XVII, boniowany, zamknięty półkoliście i duże prostokątne okno w kamiennej opasce (w miejscu dawnych drzwi do sklepu), nad którym płycina z kamienną płaskorzeźbą rysia (nowa). Polichromia 1953 o tematyce zwierzęcej, wyk. przez Juliusza i Krystynę Studnickich.

wg. Wiktora Gomulickiego "Opowiadania o starej Warszawie"

Nr 9 (39)

Jest to jeden z tych kilku starych domów, w których dochowały się jeszcze dawne „sklepy", to jest piwnice o kilka łokci niżej poziomu ulicy położone, z wejściami od czoła. „Sklep" znajdujący się w tym domu zajmuje obecnie przekupień pieczywa. Niezwykłość sklepu stanowi to, że właściwie sprzedaż chleba i bułek odbywa się na straganie ustawionym na ulicy, tuż przy domu, skład zaś pieczywa mieści się w piwnicy. Sprzedaż, dokonywana w budce płóciennej, wieczorami, w oświetleniu kolorowej latarni, tworzy bardzo wdzięczny obrazek rodzajowy. Dziwię się, że uszedł on dotąd uwagi artystów ze szkoły Piwarskiego i Kostrzewskiego.
Sama kamienica mało ma wspomnień ciekawszych. Nazywano ją niegdyś od imienia właścicieli Długoszową. Odkąd i dokąd przysługiwała jej ta nazwa, określić trudno. Wszakże już w r. 1669 piszą o niej: ad praesens Gizego.
Czy warszawscy Długosze byli pokrewni owym, herbu Wieniawa, z których wyszedł Jan, historyk — nie mogłem wyśledzić. W r. 1580 Stanisław, a w trzydzieści lat później Paweł (zapewne syn tamtego), są starszymi ławnikami (archiscabini) M. S. Warszawy.
Przy końcu zeszłego wieku kamienica przechodzi na własność sławetnych Kostki i Flaezkiewicza. Później jest własnością sukcesorów tego ostatniego. Około r. 1838 posiada ją Dąbkowski.