wg. Wiktora Gomulickiego "Opowiadania o starej Warszawie"

Nr 7 (38)

Ta kamienica nazywała się niegdyś „Złocista". Dlaczego? Bo czoło jej było wyzłacane. W bardzo dawnych opisach Warszawy, zwłaszcza w relacjach cudzoziemców, znajdują się wzmianki o polichromicznym przyozdabianiu domów staromiejskich. A w polichromii i dla złota jest miejsce.
Stwierdza to zresztą i późniejszy Jarzębski [s. 11]

Barzo kamienice śliczne
W Rynku; także i uliczne.
Błyszczą się od złota prawie;
Nie masz takich w Czersku, w Rawie.
Na nich dziwne rysowanie,
Farbami ukształtowanie.

...O pierwszych właścicielach kamienicy mówią wyraźnie: herb i cyfra, wykowane misternie z żelaza i nad wejściem umieszczone. Herb, wyobrażający krzyż podwójny z dwiema podpórkami, jest herbem „Baryczka" [oficjalna nazwa: „Zacne Krzyżowo"]; cyfra S. B. oznacza Stanisława Baryczkę.
Nazwa kamienicy musiała pozostawać w związku i z herbem, ten ostatni bowiem w opisaniu heraldycznym ma barwę złotą. „Widzieć takich herbów siła w Warszawie, w kościele S. Jana" — mówi Niesiecki [Kacper Niesiecki, Herbarz polski. Wyd. J. N. Bobrowicza, t. II, Lipsk 1839, s. 71.]. Odnosi się to do czasów poprzedzających ostatnią przeróbkę kościoła.

Baryczkowie także i ci
W konsylijach znamienici —

rymuje wspomniany przed chwilą wierszopis [s. 12]. Pochwała to zbyt skromna. Najpierw, nie można Baryczków kłaść na drugim miejscu, skoro zawsze zajmowali pierwsze; następnie, „konsylia" nie były nigdy wyłącznym polem popisu dla tych, co różnorodnymi, a prawie bez wyjątku samodzielnymi, odznaczyli się zasługami. Ród Baryczków wywodzi się z Węgier [„Ród Baryczków pochodzi z Pannonii Dolnej" — brzmi akt indygenatu udzielonego Baryczkom w r. 1658. Zob. Maksymilian Baruch, Baryczkowie. Dzieje rodu patrycjuszowskiego Starej Warszawy, W. 1914, s. 21. (Baruch oświadczył się zresztą przeciwko wiarygodności tego podania.)].

...Na schyłku XVII w. Baryczkowie znikają z powierzchni naszej ziemi bez śladu. Liczne ich domy i grunty przechodzą w cudze ręce, kolegium ich oraz ulica, jako rzecz i jako nazwa, istnieć przestają; nawet pamięć nazwiska, które niedawno jeszcze na każdej karcie kroniki warszawskiej występowało, zanika.
Rodzina przez pięć wieków blisko świecąca blaskiem nieprzyćmionym gaśnie w jednej chwili, jak lampa zdmuchnięta.
I tylko jako pamiątka po Baryczkach na czołach starych kamienic i na ścianach starych świątyń błyszczy „siła ich herbów" — mimo których warszawianin dzisiejszy obojętnie przechodzi, nie rozumiejąc znaczenia tych krzyżujących się linii ani się też na zrozumienie ich nie siląc...
Dalsze dzieje kamienicy, niegdyś „złocistej", dziś spłowiałej i szarej, nie przedstawiają nic ciekawego. Jakiś „sławetny" Ekersdorf posiada ją około roku 1780 i później; następnie przez czas długi, prawie aż do dni naszych, pozostaje ona w ręku rodziny Kuśmierskich.