Reklama, informacja.
Warszawska strona, o warszawskich  ulicach, zabytkach, firmach, sklepach, restauracjach, galeriach i warszawskich ciekawostkach.

abc.warszawa@gmail.com      abc@warszawska.info


501 153 348

Autorska Bibliografia Ciekawostki

Firma

Reklama - Cennik

Spis ulic

 

    Rynek 32

Rynek 32, hip. 54, kamienica Baryczkowska. Stanowiła czoło głębokiej parceli sięgającej Krzywego Koła (zob. Krzywe Kolo nr 7), pozostającej stale w całości w posiadaniu jednych właścicieli (nie dzielonej), o tym samym numerze hipotecznym. W pierwszej połowie XV w. własność Anny, żony Piotra Pielgrzyma, od 1408 wójta warszawskiego. Kamienica wzniesiona przez nich przed 1440, kiedy po raz pierwszy wzmiankowana jako
własność Andrzeja Pielgrzyma-Górczewskiego, syna Anny i Piotra, 1439-41 wójta Starej Warszawy. Posesja w rękach Górczewskich do 1501. Następnymi właścicielami burmistrzowska rodzina Landekerów, po których dziedziczył na pocz. w. XVI ich wnuk Jerzy Baryczka, rajca; w posiadaniu tego rodu do 1683. W tym czasie kilkakrotnie przebudowywana. Pierwszy raz zapewne w 1509 (data na tablicy wmurowanej w sieni, zob. niżej), ponownie przed 1562; wówczas (lub w czasie poprzedniej przebudowy) podzielono i sklepiono piwnice, na parterze od frontu wydzielono sklep (na drzwiach do niego z sieni data 1562); wtedy zapewne trzykondygnacjowa..
W pierwszej połowie XVI w. wzniesienie murowanego budynku gospodarczego na tyłach działki (zob. Krzywe Kolo nr 7). Gruntowna przebudowa dla Wojciecha Baryczki St., rajcy, sekretarza i owiesnego królewskiego, upamiętniona tablicą na fasadzie (zob. niżej) z datą ukończenia 1633; zapewne wtedy podwyższono kamienicę o jedną kondygnację, dodając bogatą dekorację wnętrza, a w fasadzie portal, obramienia okien i attykę.  Wygląd nadany wówczas kamienicy przetrwał do dziś.

W latach 1683-1808 własność Minasowiczów, ormiańskiej rodziny kupieckiej. W końcu w. XVIII i za czasów pruskich mieściła się tu fabryka skór Cadra. W 1851 zakwalifikowana do rozbiórki; 1852 remontowana przez budowniczego Leona Żakowskiego, współwłaściciela. Wśród późniejszych właścicieli m.i. 1888-1910 rodzina Szancerów. 1911 odkupiona na siedzibę przez Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości od Heleny z Szancerów Szteinberg. W tym samym roku podjęto prace remontowe i konserwatorskie pod kierunkiem Władysława Marconiego, Czesława Przybylskiego, Teofila Wiśniewskiego i Jarosława Wojciechowskiego. oraz otwarcie wystawy. Odsłonięto wówczas na pierwszym piętrze, w izbie od rynku, polichromowane belki stropowe, a w izbie tylnej na ścianach malowany fryz podstropowy, pochodzące prawdopodobnie z drugiej połowy XVII w. (nie zachowane). Wykańczanie niektórych wnętrz przez kilka następnych lat (1917 otwarcie sali posiedzeń wg proj. Zdzisława Kalinowskiego, Zygmunta Kaminskiego i Jarosława Wojciechowskiego). 1928 polichromia fasady wyk. przez Stanisława Kazimierza Ostrowskiego. W 1937 r. kamienica odkupiona przez Gminę m. st. Warszawy z przeznaczeniem (wraz z nr 34 i 36) na Muzeum Dawnej Warszawy. W 1938 rozpoczęcie prac adaptacyjnych i konserwatorskich wg proj. Jana Zachwatowicza (architektura) i Stanisława Hempla (konstrukcja); konserwacja malowideł we wnętrzach przez Jana Rutkowskiego i Mariana Słoneckiego.
Po zniszczeniu 1944 zachowane piwnice, mury wraz attyką, sklepienia parteru (częściowo ze sztukateriami) oraz częściowo detale fasady. Odbudowywana etapami: 1947-50 i 1952-3, prace wykończeniowe do 1957 wg proj. Stanisława Żaryna, na podstawie przedwojennej dokumentacji, w nawiązaniu do stanu z pierwszej połowy XVII w., z pominięciem malarskiej dekoracji fasady z 1928 i pomieszczenia mieszkalnego na poddaszu od strony podwórza. Do odbudowy weszły wszystkie zachowane elementy. - Manierystyczna. Czterokondygnacjowa, trzytraktowa. Piwnice gotyckie, w większości z w. XVI. Na parterze sień przelotowa. Dekoracja architektoniczna parteru z 1633, częściowo rekonstruowana. Sześć kamiennych portali, drzwi żelazne z datą 1562. W sieni wmurowane kamienne tablice związane z rodem Baryczków: l. tablica erekcyjna kamienicy z 1509, późnogotycka, częściowo zniszczona, czytelny anioł z rozłożonymi skrzydłami w zwieńczeniu, część liter i daty (..09) oraz inicjały AB; przeniesiona prawdopodobnie 1629 do spichrza Baryczków na ul. Brzozowej nr 22, a 1912 z powrotem do kamienicy rynkowej; 2. relikt tablicy erekcyjnej kamienicy z 1633 (kopia na fasadzie); 3. płyta nagrobna Bony i Barbary, córek Wojciecha Baryczki, (znaleziona na terenie posesji Bugaj nr 19).
Pod oknem pierwszego piętra tablica (wiernie zrekonstruowana, pozostałość oryginalnej w sieni) z datą 1633 zakończenia budowy kamienicy i genealogią Baryczków, kamienna w kartuszowym obramieniu.

ozdobny portal

tekst w języku łacińskim, a jego tłumaczenie poniżej:

Na wieczną chwałę Boga Najlepszego, Najwyższego
ku trwałej ojczyzny ozdobie, na własny, przyjaciół i potom-
nych użytek Wojciech Baryczka z Boną Marianówną
małżonką, wielkich i najpotężniejszych świętej pamięci
Zygmunta III i Władysława IV Polski i Szwecji królów, najpierw kuchni potem stajni najwierniejszy szafarz, rajca warszawski,
pamięci Stanisława Baryczki rajcy i Jadwigi Kulińskiej - rodziców, Bartłomieja, starszego ławnika i Krystyny Fukierówny - dziadów, Jerzego burmistrza i Jadwigi Bucholcerówny - pradziadów, Piotra i Anny Najjaśniejszych książąt mazowieckich dworzan - prapradziadów i przodków swoich na tej prastarej umiłowanej ziemi budowlę tę, którą widzisz od fundamentów wzniósł w roku od Narodzenia Chrystusa 1693.
Niech strzeże [jej] Pan i święci patronowie.

tekst na podstawie: H. Cieszkowska i H. Kreyser - Gaudium in Litteris . Warszawa 1993

www.123noclegi.info

www.gdzie-nocleg.pl

www.stare-miasto.com

www.wiejskie-wakacje.pl

www.123noclegi.pl

  Copyright © 2009-2019 M. Lewandowski firma LEWMARK