|
 |
Nowomiejska nr 17, hip. 171, kamienica Szelągowska,
Kąkolewska, Funkowska.
Pierwotnie dom narożny z uliczką podmurną, zwany w w. XV i XVI "przy bramie"
(Nowomiejskiej), "przy murach", "przy wieży". W 1441
własność Michała Wilczadupa, następnie jego syna Jana,
który odstąpił go w 1444 zięciowi Jakubowi, szewcowi. W
latach 1459-63 należała kolejno do: Wojciecha Radło,
Grzegorza Gołąba (Golamba), złotnika Grzegorza, Jana
Gerlacha, ślusarza Michała; 1498 w posiadaniu
Bartoszowej, nożowniczki, której córka Zofia odstąpiła
go miecznikowi Pawłowi Szelągowi (Schelung, Schyling,
Scheliga).
Ok. 1505 zbudował on kamienicę (pierwszy dom
murowany po nieparzystej stronie ulicy), stawiając w
tymże roku ścianę sąsiedzką na gruncie odstąpionym przez
kuśnierza Michała (ul. Nowomiejska nr 15), jednocześnie
ze związaną z nią ścianą frontową.
Pierwotna kamienica
jednotraktowa (jeszcze w 1628 północna ściana izby
tylnej kamienicy Nowomiejska nr 15 nie była zasłonięta).
Po 1566 należała do konwisarskiej rodziny Łyszczów potem
do kuśnierzy Kąkolów, a od 1611 kupca Adama Funka (Fonka).
1669 własność Krystiana Maki; przez niego (albo
wcześniej przez Funka) przebudowana. Od końca w. XVII
własność Nowakiewicza, 1743 Fobrechtowej; wówczas
dwuosiowa, trzykondygnacjowa. 1754 właścicielem
Łaskowski, cześnik buski. |
|
Po 1765 gruntownie
przebudowana przez nowego właściciela Szymańskiego,
starszego gminnego; powiększona o tylny trakt i
połączona z miejską kamieniczką przy murze obronnym (hip.
170, wzniesiona na uliczce podmurnej, na miejscu
drewnianego domku z końca w. XV, od tego czasu mająca
tych samych właścicieli, a później ten sam numer uliczny
(po zniszczeniu 1944 nie odbudowana); miała oficynę na
podwórzu bez połączenia z ul. Szeroki Dunaj. Przed 1790
przeszła w posiadanie Franciszka Olszewskiego (Oszelewski,
Osielewski); w rękach Olszewskich jeszcze 1819-21
następnie właścicielami: Józef Szperling, wzmiankowany
1844, Schmidtowie 1853-1907, Bujnicka 1915, Natalia
Pieniążek 1930.
Po zniszczeniu 1944 zachowane piwnice i fasada. Po
rozebraniu pozostałości odbudowana 1954-55 wg proj.
Stanisława Żaryna, bez tylnego traktu i oficyn, ze
zmianą układu wnętrz (górne kondygnacje dostępne z domu
nr 15), fasady (zmieniono kompozycję przyziemia, nie
odtworzono wnęk międzyokiennych) i nowo projektowanymi
elewacjami od strony murów i podwórza. -
Trzykondygnacjowa z mieszkalnym poddaszem, dwutraktowa.
W piwnicy i na parterze do 1954 ściana boczna, od strony
kamienicy nr 15, gotycka, z 1505. Fasada dwuosiowa, z
odtworzonymi na piętrach pasami boniowania po bokach i
oknami w opaskach tynkowych, profilowanych na I p. z
gzymsami nadokiennymi. Sgraffitową dekorację elewacji
wyk. Jacek Sempoliński. |
