Nowomiejska nr 11, hip. 174, kamienica Szeliżyńska,
Drewnowska, Pod figurą, Pod Chrystusem. W końcu w. XV
dom Baltazara Burcholcera (Burcholczera), po 1509 jego
spadkobierców: Szymona Taschnera, Michała Mnicha,
złotnika, od 1511 burmistrza Mikołaja Kazuba, 1526 dom
nabył Piotr, aptekarz, który 1533 - po 1538 wzniósł
kamienicę (ściana frontowa budowana razem ze ścianą
kamienicy nr 9). Wzmiankowana 1547, była co najmniej
dwupiętrowa, dwutraktowa, ze sklepionymi piwnicami
połączonymi schodami z ulicą i z każdym traktem parteru;
w przyziemiu miała obszerną sień i zapewne kuchnię w
głębi, w drugim trakcie izbę i przechód na podwórze, w
którym ściana boczna nadwieszona była na łukach ze
wspornikami. W drugiej połowie XVI własność burmistrza
Franciszka Szeligi, kupca, a od 1617 skoligaconej z nim
rodziny Drewnów: Stanisława, konwisarza i jego syna
Łukasza, aptekarza. W pierwszej połowie XVII w. spalona
i odbudowana w nowym trzytraktowym układzie z klatką
schodową w trakcie środkowym, z latarnią i sklepionymi
pomieszczeniami. Po Drewnach odziedziczył kamienicę,
ożeniony z Drewnówną, Stefan Hankiewicz, który
przeprowadził remont i uzyskał libertację 1667,
ponowioną 1673 z okazji następnego remontu. 1673-1714
wzmiankowany dworek na tyłach kamienicy. 1716 zniszczona
częściowo przez pożar (dach, latarnia, częściowo schody
i ganek, izby na I i II p.). Odbudowę zaczęto 1716
podwyższając kamienicę o jedną kondygnację. 1743
stanowiła własność Wagnera. Od 1754 przez ponad pół
wieku w posiadaniu Dobrowolskich, zapewne po
przeprowadzonym przez nich remoncie zyskała
klasycystyczną fasadę ozdobioną figurą Chrystusa dłuta
Jakuba Monaldiego. 1790 kamienica w złym
stanie. Gruntowna restauracja i adaptacja na kamienicę
czynszową prawdopodobnie w w. XIX. Właścicielami m.in.:
Jan Adolf Muller 1844-53, Budzyńscy 1865-80, Zdrojewscy
1887-1910, Michał Kirchner 1910-30, Cybulscy 1930-44.
Po 1944 zachowane piwnice, częściowo parter i pierwsze
piętro, fasada zburzona. Odbudowana 1953-55, po
uprzedniej rozbiórce większości ocalałych elementów,
według proj. Stanisława Żaryna, w nawiązaniu do stanu
sprzed 1944; rekonstruowany układ parteru z w. XVII i
fasada z ok. 1770-80; elewacja od podwórza nowo
projektowana, nie odbudowano zabudowań w podwórzu. -
Czterokondygnacjowa z mieszkalnym poddaszem. Fasada
dwuosiowa. Przyziemie boniowane, rekonstruowany portal
kamienny w typie pierwszej połowy XVII, boniowany,
zamknięty półkoliście z zaznaczonym kluczem, zwieńczonym
kulą; obok wejście do piwnicy w kamiennej opasce i okno
(dawne wejście do sklepu) w profilowanej kamiennej
opasce zwieńczonej gzymsem. I i II p. ujęte po bokach
boniowaniem, wydzielone gzymsami, ozdobione dekoracją o
charakterze klasycystycznym. Dach z dwiema wystawkami i
latarnią. |